Paryż to miasto – legenda, przez wielu uznawany za stolicę świata, stolicę sztuk pięknych, mekkę literatów, tygiel kulturalny oraz stolicę mody i trendów współczesności. Magia Paryża wciąż promienieje, olśniewając coraz to nowe pokolenia i zachwycając swoim romantycznym klimatem. To miasto setek zabytków, muzeów i wspaniałych rozwiązań architektonicznych, ale także uroczych zaułków, wypielęgnowanych parków i ogrodów oraz eleganckich lokali i kafejek.
Wędrując po obu brzegach Sekwany, odnosi się wrażenie bycia w dorobku światowej kultury, tradycji, myśli naukowej i twórczości owianej nieodłączną wolnością, fantazją i wielokulturowością. Jednak niepowtarzalny nastrój wieczornego spaceru można posmakować w międzynarodowym tłumie na Champs Elysees, w Ogrodach Luksemburskich oraz feerii świateł oglądanych z pokładu bateau-mouche podczas nocnego rejsu po Sekwanie.
Luwr oraz ogrody Le Palais Royal
Jak zaplanować 3 dni w Paryżu? Najlepiej zacząć spacer od Place du Carrousel, zamykającego od wschodu promenadę przecinającą przepiękne ogrody Tuileries i Carrousel, stanowiącego zarazem przedpole do zwiedzenia Luwru (Louvre) – najbardziej dostojnego z paryskich pałaców, mieszczącego największe muzeum sztuki na świecie, nazywane obecnie Le Grand Louvre (Wielki Luwr). Obecnie prezentuje dzieła sztuki od starożytności do połowy XIX w., ponieważ z jego kolekcji wyłączono sztukę impresjonistów i postimpresjonistów tworząc Musee d’Orsay oraz sztukę współczesną, której zbiory trafiły najpierw do Musee National d’art. Moderne, a następnie do Pompidou.
Po zwiedzaniu muzeum warto wybrać się na spacer po okolicy, gdzie znajduje się wiele ciekawych zabytków, m.in. Hotel de Ville i Palais-Royal. Hotel de Ville to paryski ratusz, a zarazem jeden z najbardziej charakterystycznych gmachów stolicy Francji. Z Luwru można dojść do niego bulwarem nad Sekwaną z malowniczymi widokami i imponującymi budowlami w stylu neorenesansowym.
Montmartre i Bazylika Sacre-Coeur
Kolejnym miejscem i symbolem artystycznego Paryża jest Wzgórze Montmartre. Od 1860 r. należy do stolicy i dominuje nad nią jako główny punkt terenowy miasta. Na jego szczycie stoi widoczna z wielu miejsc charakterystyczna bryła bazyliki Sacre-Coeur. W myśl pierwotnych założeń bazylika miała być kościołem pielgrzymkowym, o bardzo skromnym wystroju wnętrza. Ostatecznie została bogato ozdobiona w stylu nawiązującym do sztuki bizantyjskiej. Usytuowane z lewej strony nawy schody prowadzą na szczyt kopuły skąd roztacza się fantastyczny widok w pogodne dni sięgający nawet 80 km. Świątynia jest poza Katedrą Notre Dame najczęściej odwiedzanym zabytkiem Francji. Na początku XIX w. Montmartre zaczął stopniowo przekształcać się w dzielnicę artystów i twórców.
Prawy brzeg Sekwany ma wiele ciekawych i atrakcyjnych miejsc wartych odwiedzenia poza Luwrem, Wzgórzem Montmartre i Centrum Pompidou. Jednym z charakterystycznych elementów współczesnego układu urbanistycznego Paryża są wielkie osie komunikacyjno-widokowe, nadające stolicy odpowiednią perspektywę i swojego rodzaju majestatyczność. Najdłuższą, liczącą ponad 10 kilometrów, a jednocześnie najbardziej znaną osią miasta jest Droga Triumfalna prowadząca od Luwru do place Etoile, przedłużona aż do usytuowanej na peryferiach dzielnicy Defense. Wyznaczają ją jako główne punkty- Arc de Triomphe du Carrousel koło Luvru, ogród Tuileries, pl. De la Concorde, Pola Elizejskie (Champs-Elysees), Łuk Triumfalny i Grande Arche de la Defense. Początki Pól Elizejskich, najsłynniejszej ulicy Paryża, a zarazem jednej z najbardziej znanych na świecie, sięgają 1616r. , kiedy nad Sekwaną wytyczono trasę spacerową od Tuileries do dzisiejszego pl. De l’Alma, która otrzymała nazwę Cours la Reine. Centralnym punktem Champs-Elysees jest Rond Point – niewielkie rondo w miejscu, gdzie arterię przecinają dwie szerokie ulice av. Montaigne oraz av. Fr.D. Roosevelt.
Miejscem, do którego zmierza wielu turystów jest również lewy brzeg Sekwany, gdzie znajduje się najsłynniejsza gotycka katedra na świecie Notre-Dame, najbardziej znany symbol Paryża i jednocześnie najwyższa budowla Francji Wieża Eiffla (ponad 300 m) z najsłynniejszym miejskim parkiem Champs de Mars oraz wspomniane już wcześniej Muzeum impresjonistów i postimpresjonistów z działami Moneta, Renoira, Cezanne’a i van Gogha. Na uwagę zasługuje również w tym miejscu Dzielnica Łacińska znana jako teren osady rzymskiej, ośrodek akademicki ze słynną Sorboną, majestatyczny Panteon oraz malownicze Ogrody Luksemburskie, w których przy odrobinie szczęścia można odpłynąć w dźwiękach muzyki klasycznej organizowanych tam koncertów.
Kolejny dzień pobytu w Paryżu warto zacząć od spaceru w kierunku imponującej katedry, której budowa zaczęła się w 1163 roku. W czasie rewolucji katedra, podobnie jak i inne paryskie kościoły, poniosła znaczne straty. Przemianowano ją na Świątynię Rozumu, następnie urządzono w niej skład wina, a w 1795 roku gmach zamknięto do 1802 roku. Po ostatnim pożarze katedra jest zamknięta dla zwiedzających i można tylko jej majestat wyobrazić sobie oglądając ją z zewnątrz. Wrażenie jest również imponujące, dlatego też polecam tam pobyć trochę dłużej, aby zobaczyć detale tej niezwykłej budowli, której dzieje sięgają XIII wieku.
Pola Marsowe i wieża Eiffla
Na lewym brzegu Sekwany w XIX wieku wzniesiono drugi paryski symbol – Wieżę Eiffla. Największe wrażenie robi oglądana z ogrodów Trocadero lub z Champs de Mars. Gdy stanie się między jej czterema filarami, odnosi się wrażenie przytłaczającego ogromu konstrukcji piętrzącej się nad głową. Warto w tym miejscu przypomnieć, że Wieża Eiffla powstała dla uświetnienia wystawy światowej zorganizowanej w Paryżu w 1889 roku, a zarazem dla uczczenia stulecia Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Jej ażurowa konstrukcja miała być łatwa w rozbiórce , gdyż z założenia była to budowla tymczasowa. W chwili otwarcia smukła wieża była najwyższym budynkiem świata. Gdy okazało się, że nie będzie to tylko czasowy eksponat , podniosły się protesty.
Po niedługim czasie Wieża zaczęła pełnić funkcje użytkowe. W 1916 roku, dzięki antenie na wierzchołku, udało się nawiązać pierwsze połączenie radiowe między Francją a Ameryką. Dwa lata później zainstalowano anteny radia francuskiego, a w 1957 roku – telewizyjne. Na najwyższej platformie funkcjonuje także laboratorium meteorologiczne i lotnicze. Od początku jedną z atrakcji wieży był wspaniały widok z trzech platform widokowych. Bez wątpienia warto kupić bilet na najwyższe możliwe piętro, aby móc podziwiać niezapomniane paryskie widoki z najwyższej budowli Francji.
Dzielnica Łacińska
Kolejne kroki po tym niezwykle romantycznym mieście warto skierować do dzielnicy uniwersyteckiej (Quartier Latin) powstałej wokół pierwszych paryskich szkół. Nazwa nawiązuje do czasów, gdy Paryż zajmowali mówiący po łacinie Rzymianie i do obowiązującego w średniowieczu języka wykładów tworzącego się wówczas ośrodka akademickiego. Do dziś zachowały się tu liczne zabytki z czasów kolonizacji rzymskiej.
Jedna z najsłynniejszych w kraju wyższych uczelni College de France została założona w 1530 roku. Podstawową zasadę działalności streszcza dewiza widniejąca na frontonie głównego budynku – docet omnia (uczy wszystkich). Na wykłady może przyjść każdy, choćby z ulicy, nie ma tu zaliczeń ani egzaminów, nie otrzymuje się żadnych świadectw ani dyplomów. W latach 1840 – 1844 pracował tu Adam Mickiewicz, który prowadził katedrę literatur słowiańskich. Również wśród słuchaczy nie brakowało sławnych rodaków. Wystarczy wspomnieć o Janie Kochanowskim, Janie Zamoyskim, Szymonie Szymonowicu czy Stanisławie Staszicu. Główny gmach Uniwersytetu Paryskiego wznosi się na skrzyżowaniu St-Michel i rue des Ecoles i jest nim znana wszystkim Sorbona założona w połowie XIII w. Początkowo nie wyróżniała się niczym szczególnym spośród kilku kolegiów wchodzących w skład powołanego w 1215 roku Uniwersytetu Paryskiego. Część z nich niebawem zniknęła, a część została wchłonięta przez Sorbonę.
Na przełomie XIX i XX wieku uchodziła za największy uniwersytet na świecie. W 1968 r. właśnie tu rozpoczęła się słynna rewolta młodzieży akademickiej, która wkrótce ogarnęła cały Paryż, a niebawem także inne miasta uniwersyteckie na świecie. Jej efektem była gruntowna reforma systemu kształcenia. Warto w tym miejscu też wspomnieć o pierwszej w historii uczelni kobiecie Marii Skłodowskiej-Curie, kierującej katedrą uniwersytecką i dwukrotną laureatką Nagrody Nobla. W 1903 roku wraz z mężem w dziedzinie fizyki za badania nad promieniotwórczością i odkrycie polonu, a w 1911 roku w dziedzinie chemii za odkrycie radu.
Na koniec spaceru po Paryżu polecam odwiedzić Pantheon czyli miejsce narodowej pamięci i pochówku wybitnych Francuzów, który wznosi się na szczycie Wzgórza św. Genowefy. W miejscu tym około 510 r. zbudowano kościół, w którym pochowano króla Chlodwiga. W późniejszych dziesięcioleciach budowla jeszcze kilkakrotnie zmieniała charakter ze świeckiego na sakralny i odwrotnie, a ostatecznie laicki i muzealny charakter nadano jej w 1885r., dokonując tu pochówku Wiktora Hugo.
Paryż to miasto miłości, pięknej architektury, sztuki i pysznego jedzenia. Ale też miasto kontrastów, czasem przytłaczające, które jednak nigdy nie pozwala się nudzić. Od zarania słynął jako miasto przyjazne artystom i niemal w każdej epoce powstawały tu wielkie dzieła sztuki. Tworzyli tu pisarze, malarze, muzycy. Z tego powodu stolica Francji jest wyjątkowym miejsce dla każdego, kto chciałby zanurzyć się w sztuce z różnych epok.
